Mostrando entradas con la etiqueta poemas. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta poemas. Mostrar todas las entradas

viernes, 27 de mayo de 2011

Versións dun poema de Lois Pereiro

Deixámosvos aquí un precioso poema de Lois Pereiro e as versións que idearon os alumnos/as de 5º de Primaria.

Vou construír unha caixa de bicos
unha caixa pequena na que caiban 
moitos...moitos bicos...
bicos de distintas cores,
afroitados, coquetos, azuis, 
azucrados...

Lois Pereiro


Caixa de Amores

Vou construír unha caixa de amores,
unha caixa pequena con amores de moitas cores,
amores de diferentes sabores,
un amarelo que saiba a caramelo,
un marrón que saiba a melocotón e
un de verdade para a túa cidade .

Catalina e Iván



Caixa de Nomes


Vou costruír unha caixa de nomes,
unha caixa pequena con moitos, moitos nomes,
Laura, Sabela ou Antón. 
Mariña, Xavier ou Cristóbal Colón.
Lorena, Nerea ou Candela. 
Pablo, Estela ou o nome dunha carabela. 
Vou construír unha caixa de nomes,
unha caixa pequena con moitos... moitos nomes.

Catalina e Iván





Vou construír unha caixa de recordos,
unha caixa pequena na que caiban

moitos, moitos recordos.

Recordos de distintas épocas

de pequenos, de adolescentes,

o teu primeiro fillo, o segundo...


Jacob Bamio Cordero





 
  O edificio dos sentimentos


Vou construír un edificio para os sentimentos
con habitacións de cores:
amarela para a felicidade,
verde para o respecto,
azul para a amizade
e vermella para o amor.

Manel




Construíndo un espello


Vou construír un espello
moi grande no que caiba
moito, moito amor, paixón...
Todo de distintas cores e sabores,
azucrado, alaranxado e apaixonado. 

Miguel S. V. 




UNHA CAIXA DE XOGOS

Vou construír unha caixa de xogos,

unha caixa de 7 Km de longo na que caiban

moitos...moitos xogos...

xogos de distintas formas,

feos, bonitos, aburridos,

divertidos...




Diego


O armario máxico 

  Vou construír un armario de xoaniñas e bolboretiñas
debuxadiñas, que che canten axiña unha panxoliña.
Cando abras o armario sairán voando bolboretiñas,
cando abras o armario para gardar a roupiña,
as xoaniñas lavarancha axiña.



Iria Miranda Ferradás







UNHA CASA DE DIVERSIDADE

Imos construír unha casa de persoas,

unha casa de persoas na que caiban,

moitas...moitas persoas...

persoas de distintas razas,

chinesas, africanas, americanas,

australianas...



Lara González




UNHA CAIXA DE APERTAS

Vou construír unha caixa de apertas
de todas as formas:
cadradas, circulares, triangulares...
Apertas de todas as cores:
unha amarela de China,
outra vermella de América,
e a última azul das illas Azores.

Lorena







Un corazón de apertas


Quero facer un gran corazón,
un corazón no que caiban moitas apertas,
apertas de moitos tamaños,
grandes, pequenas, medianas...

Nerea 





ZOO DE SOÑOS

Vou construír un zoo de soños,
un zoo onde caiban
moitos… moitos soños.
Soños de aventuras, bonitos,
curtos, fermosos…


LAURA PIÑEIRO



Vou construír unha nube, 
unha nube de moitas cores
chea de moitos... moitos bombóns...
Bombóns de distintos sabores
vainilla, chocolate, frambuesa,
 queixo, chourizo, xamón ...

Antía Riobó Fernández



Vou construír


Vou construír unha caixa chea de amor.
Así con tanto amor chegarei a ti,
para darche unha aperta e un bico:
salgado, doce ou amargo.

Cristina 



UNHA CAIXA DE AMOR



Vou construír unha caixa de amor,
unha caixa grande na que caiba
moito... moito amor...
Amor de moitos sabores
doces, salgados, azucrados...

Iria Bermúdez



 



jueves, 16 de diciembre de 2010

As letras

As letras escribirás,
con elas falarás,
e despois de atinar
aprenderás.


As letras escribirás,
nunca se te olvidará,
non corras moito, non
se te vaia fastidiar.


Atinar é acertar.


Victoria

viernes, 10 de diciembre de 2010

Nunha tarde fría de inverno

Nunha tarde fría de inverno,
veu un paxaro e papou o almendro
¡pobre do verme que se  tope polo medio!
Xa que comeu un enorme almendro.




Nunha tarde fría de inverno
un esquío comeuse todas as uviñas,
¡pobre da viña da miña casiña!
Xa que se colou ,
un golpe levou.






Nunha tarde fría de inverno
una noz na miña cama, dentro
¡hai miña pobre espaldiña
que susto levou!
Xa que na miña cama se meteu ,
morreu.






Nuna tarde fria de inverno
pobres animaliños morrendo


Loli Rivas  e Antía Riobó



Síntome orgullosa de vós! Déixovos un agasallo, un poema de Antonio Machado que garda un claro paralelismo co voso.
Bicos quentiños (dos que quentan os pés e o corazón)
Ana

RECUERDO INFANTIL

      Una tarde parda y fría
de invierno. Los colegiales
estudian. Monotonía
de lluvia tras los cristales. 

        Es la clase. En un cartel
se representa a Caín
fugitivo, y muerto Abel,
junto a una mancha carmín. 

        Con timbre sonoro y hueco
truena el maestro, un anciano
mal vestido, enjuto y seco,
que lleva un libro en la mano. 

        Y todo un coro infantil
va cantando la lección:
«mil veces ciento, cien mil;
mil veces mil, un millón». 

        Una tarde parda y fría
de invierno. Los colegiales
estudian. Monotonía
de la lluvia en los cristales.





Se queres saber algo máis de Antonio Machado, fai click na súa sinatura. :-)

jueves, 9 de diciembre de 2010

Poesía de Antonio García Teijeiro

En medio del puerto

En medio del puerto,
con velas y flores,
navega un velero
de muchos colores. 

Diviso a una niña
sentada en la popa:
su cara es de lino,
de fresa, su boca.

Por más que la miro,
y sigo mirando,
no sé si sus ojos
son verdes o pardos. 

En medio del puerto,
con velas y flores,
se aleja un velero
de muchos colores.


Antonio García Teijeiro
 
Gustoume porque é só pra nenos/as  jejeje!!! (Poemas para nenos) 
Os maiores non poden mirala jajaja!!!
E tamén me gustou porque é moi chula, Antonio fixeches unha poesía moi boa jijiji!!!

Xian

Poesía de Miguel Hernández

A la luna venidera
te acostarás a parir
y tu vientre irradiará
la claridad sobre mí.

Alborada de tu vientre
cada vez más claro en sí,
esclareciendo los pozos,
anocheciendo el marfil.

A la luna venidera
el mundo se vuelve a abrir.

Miguel Hernández



COMENTARIO:

Elegí esta poesía porque me gusto mucho.

miércoles, 8 de diciembre de 2010

POEMA CUANDO ESTOY EN CLASE (Nadia Jalda)


 CUANDO ESTOY EN CLASE

Cuando estoy en clase y veo hacia la ventana 
digo: ¿qué pasará mañana?
Me despertaré sola,
me despertaré sin casa,
me despertaré alegre,
me despertaré sentada.



Cuando estoy en  clase y miro hacia mi pupitre
digo: ¿qué pasará cuando llegue a casa?
No encontraré a nadie
o le pasará algo a mi hermano,
me caeré y me haré daño,
o lloraré sin saber por qué.



Cuando estoy en clase y veo  mi lápiz
digo: ¿qué pasará en Vigo?
Atropellarán a alguien,
           morirán 111 personas,
derribarán la escuela
a la que iban todos los niños.



Cuando estoy en clase y miro hacia mi goma
digo: ¿qué pasará en Roma?
Detendrán a unos ladrones,
enfermarán 1.000 personas,
se suicidará un joven
 con tan solo 19 años.


Cuando estoy en clase
es de las muchas cosas
que pienso.
                         
 Nadia

COMENTARIO:
Inventé esta poesía porque me parece que así podía
expresar mis sentimientos.

martes, 7 de diciembre de 2010

Mis caballos



Tengo un caballo en la pradera
que corre y gana todas las carreras. 

Tengo un corcel grande y hermoso
que salta y va al trote primoso.

Tengo un caballo muy, muy viejo
que es todo huesos y pellejos.

Tengo una jaquilla parda
que no tiene silla ni albarda.


ANÓNIMO

COMENTARIO:
Gustoume esta poesía porque trataba de cabalos, de corceles ... Ademais é un dos meus animais preferidos. Espero que a disfrutedes.
Un saludo para todos:

Sandra

sábado, 4 de diciembre de 2010

Cuerpo del amanecer

Cuerpo del amanecer:
flor de la carne florida.
Siento que no quiso ser
más allá de flor tu vida.

Corazón que en el tamaño
de un día se abre y se cierra.
La flor nunca cumple un año,
y lo cumple bajo tierra.

Miguel Hernández
Se la quiero dedicar a Xian por su cumpleaños, ¡nos lo pasaremos genial en tu cumple!

viernes, 3 de diciembre de 2010

Poesía de Rafael Amor

Les dejo una de las mejores canciones que he escuchado, junto a un hermoso poema que es la letra de la canción.

En el camino aprendí


En el camino aprendí,
que llegar alto no es crecer,
que mirar no siempre es ver
ni que escuchar es oír
ni lamentarse sentir
ni acostumbrarse, querer...

En el camino aprendí
que estar solo no es soledad,
que cobardía no es paz
ni ser feliz, sonreír
y que peor que mentir
es silenciar la verdad.

En el camino aprendí,
que ignorancia no es no saber,
ignorante es ese ser
cuya arrogancia más vil,
es de bruto presumir
y no querer aprender.

En el camino aprendí
que puede un sueño de amor,
abrirse como una flor
y como esa flor morir,
pero en su breve existir,
fue todo aroma y color.

En el camino aprendí
que la humildad no es sumisión,
la humildad es ese don
que se suele confundir.
No es lo mismo ser servil
que ser un buen servidor.

En el camino aprendí,
que la ternura no es doblez,
ni vulgar la sencillez
ni lo solemne verdad,
vi al poderoso mortal
ya idiotas con altivez.

En el camino aprendí
que es mala la caridad
del ser humano que da
esperando recibir,
pues no hay defecto más ruin
que presumir de bondad.

En el camino aprendí,
que en cuestión de conocer,
de razonar y saber,
es importante, entendí,
mucho más que lo que vi
lo que me queda por ver...

Rafael Amor


Como os dije antes es un poema precioso pero tambien la interpretan como una canción.
Nadia

jueves, 2 de diciembre de 2010

Caligrama de Cangas

                         
                                                       SE
                                              VES
                                          A CANGAS
                                     VIRAS A GOZAR,
                                          CO NOSO
                                          PARQUE 
                                       GALÁCTICO,
                                     CHUPIGUAI NO

                                         (   PASARAS   ) 

                                                                   MANEL