1980
Eu chámome Yanira son unha nena de 12 anos. O meu propósito na vida é sacar unha carreira
universidade de Santiago. Pero a pobreza da miña familia ponme moitas pegas, entre elas a matriculación nesta. Eu seguireí loitando porque o que non quero e que xesa recordada por ser unha persoa maís deste planeta, por ser pobre e gañarme a vida traballando para os ricos por 10 míseras pesetas!!! Iso acabouse dareille un nome recordable a miña familia un nome que cando a xente o pronuncie chease a calle de felicidade que e o que se merece este pais. Eu tiñao moi claro ata que un dia na escola, na clase de plástica, o meu profesor mandaranos pintar un cadro chamado Os Xirasois de Leonardo Davinchi. Aquel día descubrín o que o arte singnificaba para min. Que algo na vida porfín dabaseme ben e decidín ir a clases ( que tiña que pagar coas pesetas que gañaba).
Este día eu esperteí maís cedo do normal porque escoitei a unha ponba que chocaba contra a miña ventá. Vaixei a ver que tal estaba, pero dinme de conta de que esta ponva levaba unha carta colgada da pata. Asi que quiteilla e lina :
Estimada Yanira Rossel :
A sido usted elegida como representante da escola Arte Internacional de Galicia, para o concurso Galego de pintura.
Atentamente Departamento de Arte:
Melinda Watson
Eu púxenme a saltar de alegria o hoir esta fantástica noticia. Despoís desta mañá a miña vida cambiaría para sempre, pero eu tiña unha cousa clara sempre cumpliría o meu propósito.
Fun a xunto o meu profesor para que me dicira o que tiña que facer. El deume a noraboa e díxome que empezara a inbentar novos cadros para selecionar o mais bonito e mandalo o concurso.
Estiben 2 meses enteiros encerrada na casa facendo cadros, para que o meu profesor elexira o que maís lle gustase. Fun xunto a el e elexiu sombras na pradera que era un cadro onde habia parte de sombra e parte de luz, tanto na parte oscura como na parte iluminada habia animais de moitas especies. Estes animaís estaban debuxados sobre unha longa pradera e tiñan as sombras perfectamente debuxadas.
Ainda quedaba bastante para o concurso, e cada día que se acercaba eu estaba maís nerviosa porque nunca se me había presentado unha oportunidad asi e quería facelo o mellor posible.
O día do concurso era mañá e eu estaba maís narviosa que calquer outro día da miña vida. Esta noite non podía durmir, o tempo pasaba lentisimo o reloxo parábase cada dous por tres asta que chegou o momento. Iva de camiño a Santiago no choche do meu maestro cun sorriso de orella a orella e o meu cadro na man. Porfín chegamos, despoís de 2 horas. Temblábanme as mans, estaba alucinada do grande que era a sala. Dinlle o cadro a un dos xuices para que o ebaluara. De pronto todo o mundo entrou nunha sala pequerrecha que estaba nun rincon. Ali había unha longa mesa, tres grandes asentos e moitas butacas que estaban frente a isto . E de pronto tres persoas, un chico e duas chicas, entraron na sala cada un xentouse nun dos grandes asentos. Eran os xuices, persoas moi serias e caladas. A sala quedouse totalmente en silencio o unico que se oía eran as ás dunnha mosca que intentaba picar a alguén. Un dos xuices habriu a boca e dixo:
- A elección dos 3 gañadores estubo moi reñida pero o fin os eliximos eestes son....
...
O averiguaremos no proximo cápitulo.
Lara González
