viernes, 24 de diciembre de 2010

Poesía do Nadal

No nadal os nenos xogan,
no nadal os nenos rín,
as campás soán,
e o vento zoa.

No nadal todo e alegría,
porque a neve cae,os trineos patinan,
e os reis agaxallos che traeran.

O nadal e especial,
o nadal e pra ti.

Esta poesía do nadal a inventei eu, e moi corta pero espero que bos guste.

Xian

miércoles, 22 de diciembre de 2010

OS TRES CAMELOS DOS REIS

Os tres camelos dos reis
ó chegaren a Galiza,


como non viron deserto,
morrían os tres de risa.


E, ó veren tanta auga
nos regatos e nas rías,


_¡Que catarro imos coller
como veña unha chovisca!


Melchor taca unha gaita,
Baltasar un tamboril,


o Gaspar, que non é músico,
alumea cun candil.


ANÓNIMO


COMENTARIO:
Gustoume esta poesía porque me pareceu moi bonita e divertida e quería que a lérades.

Cristina

martes, 21 de diciembre de 2010

AMIZADE

A AMIZADE


A amizade e unha xolla                                                        
que nunca podese perder,
todo o mundo dique e un amigo                                      
pero a amizade e máis que iso                                          
e un amor por alguen.                                                                                                                                  
 A amizade e un pendente    
  nunca podese quitar,                                                
todo o mundo a aprecia
pero  hay xente que a despreza.

A amizade e unha pulseira,
que non para de brilar,
todos a queren
coma a súa "mamá."

A amizade e un colgante
que sempre se pode ver 
polas calles, polos montes......
todo isto e un pracer.

  COMENTARIO:

Pareceume xenial facer está poesía con a miña prima por que nos levamos moi ben e sempre nos gustou facer poesía.

                   NADIA Y SU PRIMA LARA
                                                                           

POEMA PARA AGUSTÍN

En una noche estrellada de otoño
vino mi tía con un nuevo retoño,
le llamaban Agustín
pues nació y era muy
chiquitín,chiquitín,chiquitín
¡Ay! My pequeño Agustín.
(Amable)

lunes, 20 de diciembre de 2010

IMOS COLECCIONAR PALABRAS

Ben rapaces, aquí vos deixo o noso dicionario de palabras actualizado. Esta semana temos novas entradas e conseguimos ampliar o número de termos. Non vos esquezades da importancia de participar todos os membros da familia e pescudar en todos os recantos para ver se atopamos algunha máis.

FELICES FESTAS!!!

AFARTACÁNS. Filloas do máis pobre feitas só con leite e fariña.

ALPABARDA: Persoa pouco intelixente.

ARGANA. Espiña do peixe.

BISARMA: Pau longo cunha coroa de anzois no seu extremo que se utiliza para enganchar polbos.

BOTEFA. Hortaliza da familia das cabazas, de tamaño medio e que se utiliza para a confección das prezadas chulas, mmm que ricas!

ENXOITA. (V. Enxugar) Seca.

ESPASMO. Contracción involuntaria dos músculos.

FERVELLOSMILLOS. Dise da persoa (nena ou neno) que non para quieta.

LARDUBEIRA. Persoa que anda coas roupas sucias e engraxadas. (Localismo do norte de Ourense)

RABISACA: Persoa que ten moito xenio.

RIXÓN ou ROXÓN. Anaco de graxa de porco que contén un chisco de carne. SIN. torresmo.

domingo, 19 de diciembre de 2010

Rutina diaria

Pinto, pinto sen parar
sei que algo me sairá.
Corro, corro ata cansarme
despois vou a deitarme.
Rasco, rasco a perniña
como me pica miña neniña.
Brila, brila miña irmanciña,
dáme un bico que xa son velliña.
Roco, Roco, meu cansiño
come, come o piensiño.
Rosi, Rosi, miña gatiña
come, come tódalas ratiñas.



COMENTARIO:
Quería dedicarlle esta poesía a Nadia porque ela serbíume de inspiración para creala.
Lara González

viernes, 17 de diciembre de 2010

Canción de Rosalía de Castro(canta Amancio Prada)

Adiós ríos, adiós fontes


Adiós, ríos; adiós, fontes;
adiós, regatos pequeños;
adiós, vista d'os meus ollos,
non sei cándo nos veremos.

Miña terra, miña terra,
terra donde m'eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.

Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiñas d'o meu contento.

Muiño d'os castañares,
noites craras d'o luar,
campaniñas timbradoiras
d'a igrexiña d'o lugar.

Amoriñas d'as silveiras
que eu lle daba ô meu amor,
camiñiños antr'o millo,
¡adiós para sempr'adiós!

¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nascín,
deixo a aldea que conoço,
por un mundo que non vin!

Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga pol-o mar;
deixo, en fin, canto ben quero...
¡quén puidera non deixar!

Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas d'o camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.

Xa s'oyen lonxe, moi lonxe,
as campanas d'o pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.

Xa s'oyen lonxe, máis lonxe...
Cada balad'é un delor;
voume soyo, sin arrimo...
miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!

¡Adiós tamén, queridiña...
Adiós por sempre quizáis!...
Dígoche este adiós chorando
desd'a veiriña d'o mar.

Non m'olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!, ¡meu lar!

Rosalía de Castro

Esta poesía é de Rosalía de Castro pero me encanta a versión de Amancio Prada que é un cantante que naceu nun pobo de León (Castilla y León)pero nese pobo se fala galego. Amancio Prada é un dos meus cantantes preferidos espero que vos guste a canción.

Xian

jueves, 16 de diciembre de 2010

As letras

As letras escribirás,
con elas falarás,
e despois de atinar
aprenderás.


As letras escribirás,
nunca se te olvidará,
non corras moito, non
se te vaia fastidiar.


Atinar é acertar.


Victoria

martes, 14 de diciembre de 2010

EL ANGEL BUENO
Un año, ya dormido,
alguien que no esperaba
se paró en mi ventana.

¡Levántate!Y mis ojos
vieron plumas y espadas.

Atrás montes y mares,
nubes, picos y alas,
los ocasos,las albas.

<¡Mírala ahí! su sueño,
pendiente de la nada.

¡Oh anhelo, fijo mármol,
fija luz, fijas aguas
movibles de mi alma!

Alguien dijo:¡Levántate!
Y me encontré en tu estancia.

Rafael Alberti


Comentario:Elexí esta poesía de Rafael Alberti por que foi a que mais gustomume , das que vi.
O momento que mais me gustou en toda mia vida foi cando suvi...
ao Mont Blanc

Es a montaña mais alta de Europa, que mide 4810,9 metros de altura.

Hay un tunel para os automoviles, que atraviesa o Mont Blanc e os Alpes entre Chamonix e Courmayeur comunidades de Francia e Italia que mide 11,6 km de largo e de ancho 23 metros.

Tomás

Cuando me vaya de España

Cuando me vaya de España.

¿Quien se acordará de mí?

Pregunten al toro .

pregunten al viento

y al aro de oro.

Al árbol torcido.

Al buitre leonado

y al bote hundido.

Al señor que pasa.

La escalera pequeña.

Que no tiene casa

y al avión corriente,

debajo del puente.

Cuando me vaya de España.

Pregunten todos por mí.

(Amable)

O SAPO E A RÁ


Querida rá, para chegar a ti non sei como saltar.

Pódesme axudar?

Sapo querido,

É que queres ligar comigo?

Déixate de retrancas

E dime, que teño que facer para mover as ancas?

Se de verdade queres saltar,

Os músculos debes facer funcionar.

E non será mellor,

Contar co sistema nervioso e o locomotor?

Usa os músculos para o movemento,

E cando chegues estarás contento.

Pois ao nenúfar vou apuntar

Para onde ti chegar.

Ai sapo, meu querido,

Xa estás comigo.

Querida rá, déixame descansar,

Que do esforzo un espasmo vaime dar.

Eu e o meu pai fixemos esta poesía e nos divertimos moito coa conversa entre o sapo papoulas e a rá namorada. Como estivemos estudando o corpo humano metemos na poesía parte do aprendido. Evidentemente non quixemos facer rima co sistema reprodutor aínda que sería unha voa idea acabar a poesía con el. Queda para vosa imaxinación esta rima final.

Palabra nova para o noso dicionario de palabras:

ESPASMO. Contracción involuntaria dos músculos.

Antía e Xoán

lunes, 13 de diciembre de 2010

Renacimiento









RENACIMIENTO

En nuestras almas todo
por misteriosa mano se gobierna.
Incomprensibles, mudas,
nada sabemos de las almas nuestras.
Las más hondas palabras
del sabio nos enseñan
lo que el silbar del viento cuando sopla
o el sonar de las aguas cuando ruedan.





  

                                                              ANTONIO MACHADO



                      


COMENTARIO:
 
Me pareció muy bonito hacer esta entrada porque es
un autor muy popular en este blog.
Este esctitor ha escrito miles y miles de poesías y cuantas más escribía mejor le salían. Os dejo un enlace en el que hay la mejor biografia de Antonio Machado .
http://www.poemas-del-alma.com/blog/biografias/biografia-de-antonio-machado


Pasarlo muy bien en las navidades y gracias Xian por ayudarme a pensar sobre que podía hacer la entrada.

               Nadia

domingo, 12 de diciembre de 2010

IMOS COLECCIONAR PALABRAS


Ben nenas e nenos, nais e pais, xa temos as primeiras palabras do noso Dicionario de palabras.
Desde este espazo seguímosvos animando para que deixedes as vosas novas palabras. Vexo que moitos de vós non lestes a anterior publicación onde vos propuñamos crear entre todos un dicionario de palabras. Palabras que non sabedes o seu significado ou que pola súa pronunciación vos resultan peculiares. Palabras que utilizan os vosos pais ou avós habitualmente nos seus traballos ou na casa.
Xián, seguro que o teu avó sabe algunha palabra que se utiliza habitualmente no balonmán. Iria M, teu pai terá moitas palabras que só utiliza no seu oficio. Cata, aínda non deixaches a túa palabra. Nadia, introduce un vocábulo que descoñezas dentro das túas poesías. Diego, Loli, Nadia e Sandra, seguide lendo a Lorca, Miguel Hernández, Machado ou Teijeiro e apuntade todas as palabras que descoñezades e tamén contemplade todas as metáforas, comparacións ou imaxes que nos proporcionan as poesías e pensar o que o poeta quere dicir. E a todos os que aínda non vos animastes a participar, sabedes que aquí tendes un lugar de expresión.
Ánimo.
Xoán C. Riobó
Déixovos as nosas palabras recopiladas. Eu introduzo unha nova.
AFARTACÁNS. Filloas do máis pobre feitas só con leite e fariña.
ARGANA. Espiña do peixe.
BOTEFA. Hortaliza da familia das cabazas, de tamaño medio e que se utiliza para a confección das prezadas chulas, mmm que ricas!
RIXÓN. Anaco de graxa de porco que contén un chisco de graxa.

Villancico de navidad

A Belén , pastorcitos.
A ver al rey de los reyes.
Ese niño divino que ha nacido en un pesebre.
Es tan precioso, tan lindo y tan bello
y tan hermoso como un lucero.
Es tan precioso, tan lindo y tan bello
y tan hermoso como un lucero.

Como a todos los niños les gusta sentir panderos,
yo salí, compré uno, vine corriendo a traerlo.

Es tan precioso, tan lindo y tan bello
y tan hermoso como un lucero.
Es tan precioso, tan lindo y tan bello
y tan hermoso como un lucero.

A Belén, pastorcitos.
A ver al rey de los reyes.
Ese niño divino que ha nacido en un pesebre.
Es tan precioso, tan lindo y tan bello
y tan hermoso como un lucero.
Como a todos los niños les gusta sentir panderos,
yo salí, compré uno, vine corriendo a traerlo.

Es tan precioso, tan lindo y tan bello
y tan hermoso como un lucero.

Aqui tedes outro villancico e bo nadal a todos!!!

xian

sábado, 11 de diciembre de 2010

A margarita debayle


A MARGARITA DEBAYLE


Margarita está linda la mar,
y el viento
lleva esencia sutil de azahar;
yo siento
en el alma una alondra cantar;
tu acento.
Margarita, te voy a contar
un cuento:

Esto era un rey que tenía
un palacio de diamantes,
una tienda hecha de día
y un rebaño de elefantes,
un kiosko de malaquita,
un gran manto de tisú,
y una gentil princesita,
tan bonita,
Margarita,
tan bonita, como tú.

Una tarde, la princesa
vio una estrella aparecer;
la princesa era traviesa
y la quiso ir a coger.

La quería para hacerla
decorar un prendedor,
con un verso y una perla
y una pluma y una flor.

Las princesas primorosas
se parecen mucho a ti:
cortan lirios, cortan rosas,
cortan astros. Son así.

Pues se fue la niña bella,
bajo el cielo y sobre el mar,
a cortar la blanca estrella
que la hacía suspirar.

Y siguió camino arriba,
por la luna y más allá;
más lo malo es que ella iba
sin permiso de papá.

Cuando estuvo ya de vuelta
de los parques del Señor,
se miraba toda envuelta
en un dulce resplandor.

Y el rey dijo: «¿Qué te has hecho?
te he buscado y no te hallé;
y ¿qué tienes en el pecho
que encendido se te ve?».

La princesa no mentía.
Y así, dijo la verdad:
«Fui a cortar la estrella mía
a la azul inmensidad».

Y el rey clama: «¿No te he dicho
que el azul no hay que cortar?.
¡Qué locura!, ¡Qué capricho!...
El Señor se va a enojar».

Y ella dice: «No hubo intento;
yo me fui no sé por qué.
Por las olas por el viento
fui a la estrella y la corté».

Y el papá dice enojado:
«Un castigo has de tener:
vuelve al cielo y lo robado
vas ahora a devolver».

La princesa se entristece
por su dulce flor de luz,
cuando entonces aparece
sonriendo el Buen Jesús.

Y así dice: «En mis campiñas
esa rosa le ofrecí;
son mis flores de las niñas
que al soñar piensan en mí».

Viste el rey pompas brillantes,
y luego hace desfilar
cuatrocientos elefantes
a la orilla de la mar.

La princesita está bella,
pues ya tiene el prendedor
en que lucen, con la estrella,
verso, perla, pluma y flor.

* * *

Margarita, está linda la mar,
y el viento
lleva esencia sutil de azahar:
tu aliento.

Ya que lejos de mí vas a estar,
guarda, niña, un gentil pensamiento
al que un día te quiso contar
un cuento

COMENTARIO:
Esta es una de mis poesías favoritas de las que leo por la noche y quería que la leyerais porque es muy bonita, aparte es tan antigua, es de 1910 hasta hoy y se titula POEMA DEL OTOÑO de Rubén Darío.

Diego



El lagarto esta llorando

El lagarto está llorando
(Federico García Lorca)

El lagarto está llorando.
La lagarta está llorando.

El lagarto y la lagarta
con delantaritos blancos.

Han perdido sin querer
su anillo de desposados.

¡Ay, su anillito de plomo,
ay, su anillito plomado!

Un cielo grande y sin gente
monta en su globo a los pájaros.

El sol, capitán redondo,
lleva un chaleco de raso.

¡Miradlos qué viejos son!
¡Qué viejos son los lagartos!

¡Ay cómo lloran y lloran.
¡ay! ¡ay!, cómo están llorando!


Esta poesía nos a deu Celia o ano pasado e me gustou, por iso a pusen.

viernes, 10 de diciembre de 2010

Nunha tarde fría de inverno

Nunha tarde fría de inverno,
veu un paxaro e papou o almendro
¡pobre do verme que se  tope polo medio!
Xa que comeu un enorme almendro.




Nunha tarde fría de inverno
un esquío comeuse todas as uviñas,
¡pobre da viña da miña casiña!
Xa que se colou ,
un golpe levou.






Nunha tarde fría de inverno
una noz na miña cama, dentro
¡hai miña pobre espaldiña
que susto levou!
Xa que na miña cama se meteu ,
morreu.






Nuna tarde fria de inverno
pobres animaliños morrendo


Loli Rivas  e Antía Riobó



Síntome orgullosa de vós! Déixovos un agasallo, un poema de Antonio Machado que garda un claro paralelismo co voso.
Bicos quentiños (dos que quentan os pés e o corazón)
Ana

RECUERDO INFANTIL

      Una tarde parda y fría
de invierno. Los colegiales
estudian. Monotonía
de lluvia tras los cristales. 

        Es la clase. En un cartel
se representa a Caín
fugitivo, y muerto Abel,
junto a una mancha carmín. 

        Con timbre sonoro y hueco
truena el maestro, un anciano
mal vestido, enjuto y seco,
que lleva un libro en la mano. 

        Y todo un coro infantil
va cantando la lección:
«mil veces ciento, cien mil;
mil veces mil, un millón». 

        Una tarde parda y fría
de invierno. Los colegiales
estudian. Monotonía
de la lluvia en los cristales.





Se queres saber algo máis de Antonio Machado, fai click na súa sinatura. :-)

jueves, 9 de diciembre de 2010

Poesía de Antonio García Teijeiro

En medio del puerto

En medio del puerto,
con velas y flores,
navega un velero
de muchos colores. 

Diviso a una niña
sentada en la popa:
su cara es de lino,
de fresa, su boca.

Por más que la miro,
y sigo mirando,
no sé si sus ojos
son verdes o pardos. 

En medio del puerto,
con velas y flores,
se aleja un velero
de muchos colores.


Antonio García Teijeiro
 
Gustoume porque é só pra nenos/as  jejeje!!! (Poemas para nenos) 
Os maiores non poden mirala jajaja!!!
E tamén me gustou porque é moi chula, Antonio fixeches unha poesía moi boa jijiji!!!

Xian

Poesía de Miguel Hernández

A la luna venidera
te acostarás a parir
y tu vientre irradiará
la claridad sobre mí.

Alborada de tu vientre
cada vez más claro en sí,
esclareciendo los pozos,
anocheciendo el marfil.

A la luna venidera
el mundo se vuelve a abrir.

Miguel Hernández



COMENTARIO:

Elegí esta poesía porque me gusto mucho.

miércoles, 8 de diciembre de 2010

Villancicos de navidad




 

Los Reyes Magos.

Un buen día todo comenzó
la historia lo describe así
llegaron los Reyes Magos
a saludarte a ti

Muchos juguetes han traído
con alegría y felicidad
tu premio por ser tan bueno
bueno con tus Papás
El es Melchor, el es Gaspar y el otro Baltasar
El es Melchor, el es Gaspar y el otro va a saltar
El es Melchor, el es Gaspar y el otro Baltasar
El es Melchor, el es Gaspar y el otro va a saltar

Quiero un trenecito
que me diga así Pu pu
y también una muñeca ideal
que siempre me diga así Mama
El es Melchor, el es Gaspar y el otro Baltasar
El es Melchor, el es Gaspar y el otro va a saltar

Un buen día todo comenzó
la historia lo describe así
llegaron los Reyes Magos
a saludarte a ti

Muchos juguetes han traído
con alegría y felicidad
tu premio por ser tan bueno
bueno con tus Papás

El es Melchor, el es Gaspar y el otro Baltasar
El es Melchor, el es Gaspar y el otro va a saltar
El es Melchor, el es Gaspar y el otro Baltasar
El es Melchor, el es Gaspar y el otro va a saltar

Quiero un trenecito
que me diga así Pu pu
y también una muñeca ideal
que siempre me diga así Mama

El es Melchor, el es Gaspar y el otro Baltasar
El es Melchor, el es Gaspar y el otro va a saltar
El es Melchor, el es Gaspar y el otro Baltasar
El es Melchor, el es Gaspar y el otro va a saltar


Nadia

POEMA CUANDO ESTOY EN CLASE (Nadia Jalda)


 CUANDO ESTOY EN CLASE

Cuando estoy en clase y veo hacia la ventana 
digo: ¿qué pasará mañana?
Me despertaré sola,
me despertaré sin casa,
me despertaré alegre,
me despertaré sentada.



Cuando estoy en  clase y miro hacia mi pupitre
digo: ¿qué pasará cuando llegue a casa?
No encontraré a nadie
o le pasará algo a mi hermano,
me caeré y me haré daño,
o lloraré sin saber por qué.



Cuando estoy en clase y veo  mi lápiz
digo: ¿qué pasará en Vigo?
Atropellarán a alguien,
           morirán 111 personas,
derribarán la escuela
a la que iban todos los niños.



Cuando estoy en clase y miro hacia mi goma
digo: ¿qué pasará en Roma?
Detendrán a unos ladrones,
enfermarán 1.000 personas,
se suicidará un joven
 con tan solo 19 años.


Cuando estoy en clase
es de las muchas cosas
que pienso.
                         
 Nadia

COMENTARIO:
Inventé esta poesía porque me parece que así podía
expresar mis sentimientos.

martes, 7 de diciembre de 2010

Mis caballos



Tengo un caballo en la pradera
que corre y gana todas las carreras. 

Tengo un corcel grande y hermoso
que salta y va al trote primoso.

Tengo un caballo muy, muy viejo
que es todo huesos y pellejos.

Tengo una jaquilla parda
que no tiene silla ni albarda.


ANÓNIMO

COMENTARIO:
Gustoume esta poesía porque trataba de cabalos, de corceles ... Ademais é un dos meus animais preferidos. Espero que a disfrutedes.
Un saludo para todos:

Sandra

lunes, 6 de diciembre de 2010

Lectura del padre de Sandra en clase

El 23 de noviembre tuve el placer de leer en la clase de 5º el libro "Las gafas mágicas"; este libro me recordó que hacía una decada que una persona especial para mi, leyó este libro y le transmitió tanto que me quede con esa imagen en la memoria, de tal forma que una decada después comparto esta lectura con vosotros.


Lo que más me gusto del libro es que trata de una niña que tiene que usar gafas y tiene miedo a la burla de sus compañeros de clase, que su padre, al igual que yo, es marino; que cuando regresa a casa la vida familiar cambia, es más alegre, y casi todos los días son estupendos.

Espero que disfrutarais de la lectura.


Sandra e o pai de Sandra

IMOS COLECCIONAR PALABRAS



IMOS COLECCIONAR PALABRAS
Eu teño un dicionario de palabras. É un dicionario vivo que medra día a día porque cada vez que leo, anoto todos os termos que non entendo e busco no dicionario galego o seu significado. A continuación os ordeno alfabeticamente e os escribo no meu dicionario de palabras. Tamén anoto todas as palabras que recoñezo pero que non lembro o seu significado. Pensastes algunha vez cando foi a primeira vez que se pronunciaron vocábulos como aloumiño, congostra, faísca, mazaroca, prea ou tarabelo?
Existen filólogos, escritores e amantes das letras que foron anotando como eu cada palabra que escoitaban ao longo da súa vida. Grazas a eles esas voces consérvanse vivas e podemos recuperalas para relacionarnos, para entendernos, para expresarnos, para comunicarnos.
Cando estou escribindo, ás veces xogo a introducir unha palabra dentro da frase que estou construíndo. Por exemplo: escollo unha palabra das que están escritas máis arriba, “congostra” e creo unha frase con ela. Despois intento meter dúas palabras diferentes “mazaroca e faísca”. E así ata tres palabras introducidas nunha mesma frase. É moi divertido, así traballo a creatividade e aprendo mellor os significados, mais en ocasións escribo parágrafos enteiros imposibles de elaborar e non me queda máis remedio que renunciar e comezar de novo.
Todas estas palabras forman parte da nosa cultura, das nosas raíces, da nosa identidade. É a canle que utilizamos para relacionarnos e impregna o lugar onde vivimos, a nosa familia, os nosos costumes, a nosa historia.
O que vos propoñemos é ofrecervos este espazo para subir o maior número de palabras co seu significado e así formar o noso propio dicionario. Deste xeito podedes comezar rexistrando as palabras curiosas que procedan das vosas lecturas ou tamén preguntar aos vosos avós os nomes das árbores, peixes, lugares, artes de labranza e de pesca... ou o que se vos ocorra.
Ánimo nenas e nenos, nais e pais. É unha motivación para comezar unha colección. Unha colección de palabras.
Podedes deixar as vosas palabras en comentarios e cada semana subiremos o noso dicionario actualizado.
Antía deixa anotada a primeira.
Afartacáns: filloas do máis pobre que hai, só levan leite e fariña.

Xoán Carlos Riobó

Ilustración do libro "La gran fábrica de las palabras" de Agnès de Lestrade

domingo, 5 de diciembre de 2010

Contos de ratiños

nubes




Este conto e moi imaxinativo. O castelo, o coello, o rato e o gato..., e moi divertido. Mola moito bolo aconsello.
Moitos bicos e moitos libros chao.

Antía Riobó Fernández

Contos de ratiños

O pozo dos dexesos

Este conto encántame, e moi divertido, pero que susto levou a ratiña, pobrecita, e que dolor o pozo. Bueno, non os bou a contar máis, tedes que lelo vos e despois veredes que ler non está tan mal. Chao, lede moito.

Antía Robó Fernández

sábado, 4 de diciembre de 2010

Cuerpo del amanecer

Cuerpo del amanecer:
flor de la carne florida.
Siento que no quiso ser
más allá de flor tu vida.

Corazón que en el tamaño
de un día se abre y se cierra.
La flor nunca cumple un año,
y lo cumple bajo tierra.

Miguel Hernández
Se la quiero dedicar a Xian por su cumpleaños, ¡nos lo pasaremos genial en tu cumple!

viernes, 3 de diciembre de 2010

Poesía de Rafael Amor

Les dejo una de las mejores canciones que he escuchado, junto a un hermoso poema que es la letra de la canción.

En el camino aprendí


En el camino aprendí,
que llegar alto no es crecer,
que mirar no siempre es ver
ni que escuchar es oír
ni lamentarse sentir
ni acostumbrarse, querer...

En el camino aprendí
que estar solo no es soledad,
que cobardía no es paz
ni ser feliz, sonreír
y que peor que mentir
es silenciar la verdad.

En el camino aprendí,
que ignorancia no es no saber,
ignorante es ese ser
cuya arrogancia más vil,
es de bruto presumir
y no querer aprender.

En el camino aprendí
que puede un sueño de amor,
abrirse como una flor
y como esa flor morir,
pero en su breve existir,
fue todo aroma y color.

En el camino aprendí
que la humildad no es sumisión,
la humildad es ese don
que se suele confundir.
No es lo mismo ser servil
que ser un buen servidor.

En el camino aprendí,
que la ternura no es doblez,
ni vulgar la sencillez
ni lo solemne verdad,
vi al poderoso mortal
ya idiotas con altivez.

En el camino aprendí
que es mala la caridad
del ser humano que da
esperando recibir,
pues no hay defecto más ruin
que presumir de bondad.

En el camino aprendí,
que en cuestión de conocer,
de razonar y saber,
es importante, entendí,
mucho más que lo que vi
lo que me queda por ver...

Rafael Amor


Como os dije antes es un poema precioso pero tambien la interpretan como una canción.
Nadia

jueves, 2 de diciembre de 2010

Caligrama de Cangas

                         
                                                       SE
                                              VES
                                          A CANGAS
                                     VIRAS A GOZAR,
                                          CO NOSO
                                          PARQUE 
                                       GALÁCTICO,
                                     CHUPIGUAI NO

                                         (   PASARAS   ) 

                                                                   MANEL

Bos ou malos

Por que os libros son para pasalo ben e hai libros que che fan sentir mal?


Eu penso, como moitos de vós, que é porque te pos no sitio do que esta vivindo esa aventura ou o que sexa.
Un saúdo e agur.

P.D.: Felicidades a Berta e a Xián.


Manel

El perro cojo, un agasallo de Antía

Antía agasallounos con este poema, algo triste pero moi bonito. Queremos dedicarllo a Berta e a Xián porque hoxe é o seu aniversario. Parabéns!!

EL PERRO COJO

Poema de Manuel Benítez Carrasco
 
Con La pata coja colgando,
despojo de una pedrada,
pasó el  perro por mi lado.
Un perro de pobre casta,
uno de esos, callejero,
 pobre de sangre y de estampa,
que nacen en los rincones
de perras tristes y flacas,
condenados a comer basura
de plaza en plaza.
Que de pequeños,
por lo fino y ágil de la infancia,
baloncitos de peluche,
tibios bolones de nácar
los acurrucan, los miman,
los sacan al sol, les cantan...
de mayores, conque ya se les fue la gracia,
los dejan a su ventura,
mendigos de casa en casa
sus hambres por los rincones y su sed sobre las charcas...
¡Y que tristes ojos tienen! , ¡ qué recóndita mirada!,
como si en ella pusieran su dolor a media asta...
y se mueren, de tristeza, a la sombra de una tapia
si es que un lazo no les da una muerte anticipada.
Yo lo llamo: - ven, que no te hago nada-
todo hociquito curioso, toda sed, hambre, nostalgia.
El perro escucha mi voz, olfatea mis palabras,
como esperando o temiendo, pan, caricias o  pedradas,
no en vano lleva marcado un mal recuerdo en la pata.
Lo llamo otra vez: - ven aquí, no te hago nada-, dócil a medias, avanza,
moviendo el rabo con miedo y las orejitas gachas...
- ven aquí, no te hago nada- eso es... ahí está ¡adiós a la desconfianza!,
que ya se tiende a mis pies, a tiernos aullidos habla,
ladra, para hablar más fuerte, salta, gira, gira, salta,
canta, ríen, ríen cantan, lengua, orejas, ojos, patas
y el rabo es un incansable abanico de palabras...
-¿que piedra te dejó cojo?,  ¡malhaya, malhaya!...
el perro me entiende, sabe que maldigo la pedrada,
esa pedrada dura que le destrozó la pata
y con el rabo me está agradeciendo la lastima.
-No te preocupes, no te preocupes,  que no ha de faltarte nada,
yo también soy callejero, diente de distintas plazas
y a patita coja voy, de jornada en jornada,
las piedras que me tiraron, me dejaron coja el alma...
vamos pues perrito, ¡anda que te anda!,
tú por tus calles oscuras, yo, por las mías calladas,
tu la pedrada en el cuerpo, yo, en el alma...
y si te mueres, yo te enterraré en mi casa,
bajo un letrero que diga: - aquí yace, un amigo de mi infancia-
y en el cielo de los perros, pan tierno y carne mechada,
te regalará San Roque, una muleta de plata-...
Compañero, si los hay, amigo, dónde los haya,
mi perro y yo por el mundo, pan pobre, rica compaña.
Era joven y era viejo, por más que yo lo cuidaba,
el tiempo malo pasado lo fue dejando sin alma,
fueron muchas hambres juntas, mucho peso para sus tres patas.
Una mañana, en el huerto, debajo de mi ventana,
lo encontré, tendido, frío, como una piedra mojada,
como duro musgo el pelo con el rocío brillaba,
ya estaba mi pobre perro muerto de las cuatro patas
y hacia el cielo de los perros, se fue, anda que te anda,
las orejas de relente y el hociquito de escarcha...
Portero y dueño del cielo, San Roque en la puerta estaba,
ortopédico de mimos, cirujano de palabras,
bien surtido de recambios con  que curar viejas taras:
-para ti tu rabo de oro, a ti tu ojo de ámbar,
tu las orejitas de nieve, tú, tu colmillo de nácar,
tú...- y mi perro le reía, tú, tu muleta de plata...
Ahora sé, por que está la noche agujereada,
estrellas, luceros, no, no, es mi perro que cuando anda,
con la muleta va haciendo, agujeritos de plata...

RAFAEL AMOR

miércoles, 1 de diciembre de 2010

SUPERCARAPUCHIÑA

Supercarapuchiña é unha nena,
deslumbra a súa loira melena.

É alta, delgada e travesa,
calquera cousa sempre festexa.

As súas falcatruadas son diversas,
sempre fai cousas perversas.

Dende esconderlle a dentadura ó seu veciño,
ata ciscarlle ó seu pai unha botella de viño.

FIN


Iria Bermúdez Vilas